चारचौघी अभिप्राय.....
           हे नाटक मी १९९१मधे अर्ध बघितलं होतं. पहिल्या अंकांनंतरचे फक्त संवाद बाहेरून म्हणजे दाराला कान लावून सात महिन्याच्या मुलीला कडेवर झोपवत ऐकले होते. काल हे नाटक बघून  भारावल्यागत झाले. कथा, संवाद, दिग्दर्शन, अभिनय, नखशिखांत देहबोली, शब्दफेक, ह्या सर्वाबद्दल बोलायचे झाले तर अफलातून हा एकच शब्द आठवतो. 
          संपूर्ण नाटक अतिशय प्रभावी होतं. पण मला मनापासून आवडलं व अतिशय परिणामकारक वाटलं ते एकच दृष्य.....
           नटाने संवाद बोलताना किंवा काही विशिष्ट हालचाली वगळता इतर वेळेस प्रेक्षकांकडे पाठ करू नये हा सर्वसाधारण अलिखित नियम. पण दिग्दर्शकाने त्या नियमाचा अतिशय सुंदर व प्रभावी  वापर केला आहे हे प्रकर्षाने जाणवले. 
           मी मनस्विनी, मी मानिनी, माझं अस्तित्व मी जपणार, समाजाचा विचार न करता माझे निर्णय मी घेणार, जीवन कसं जगायचं हे माझं मी ठरवणार हे बोलताना लहानी मुलगी सभागृहाकडे पाठ करून उभी असते. म्हणजे समाजमानसाकडे पाठ फिरवून ती उभी आहे हाच त्यातून अर्थबोध होतो. लोकं रुढी परंपरा ह्यांच भय आता मला नाही. हाच जबरदस्त संदेश दिला आहे. त्यामुळेच ते दृष्य मला संपूर्ण नाटकात फार भारी वाटलं हे  मनापासून सांगावसं वाटतं. आता  ते दृष्य सादर करण्यामागे दिग्दर्शकाचा काही दुसरा हेतू असेल तर मला समजून घ्यायला आवडेल.
          कालचं नाटक म्हणजे आम्हा सर्वांना एक पर्वणीच होती. मित्रमंडळ धन्यवाद. 
सौ. विद्या चिडले.